Fysiotherapeut Shukri uit Syrië

Via de Meedoen balie bij het COA vond de eerste ontmoeting plaats tussen Nicole van de Vrijwilligerscentrale en Shukri. Shukri is Koerdisch komt uit Syrië en verblijft in Gooiland, de opvanglocatie van het COA in Hilversum. Hij is nu 5 maanden in Nederland en wacht op een verblijfstatus. Drie keer per week volgt hij een uur Nederlandse taalles en het valt gelijk op hoe goed hij in die korte tijd al Nederlands kan spreken. ‘Nederlands is nu mijn taal’ zegt hij. 

In Syrië had hij een welvarend en goed leven. Hij had 10 winkels, een mooi huis, een boerderij met landbouwgrond waar hij gewassen verbouwde. Daarnaast had hij een centrum waar hij werkte als hij fysiotherapeut, want dat is zijn beroep al 28 jaar. De situatie in Syrië is niet goed en onveilig. Laatst kreeg hij bericht dat zijn vrouw die nog in Syrië verblijft gewond is geraakt bij een Turks bombardement in zijn regio. Zij is geopereerd, gelukkig gaat het nu weer wat beter met haar. Zijn twee dochters verblijven ook nog in Syrië, de één is gehuwd en de ander is vrijgezel, zij zijn ingenieur. Shukri belt ze bijna dagelijks. Zijn zoon woont in Duitsland en heeft inmiddels de Duitse nationaliteit gekregen. Hij studeert daar computertechniek.  

Shukri is via een heftige vluchtroute via Turkije, Roemenië en Duitsland in Nederland terecht gekomen. Hij vertelt over lange en moeizame wandelingen door de bergen, over een muur van 3,5 meter heen klimmen en vervolgens naar beneden moeten springen. Een actie die gebroken voeten en ander verwondingen veroorzaakt bij zijn vluchtgroep. Hoe de kogels om zijn oren vliegen bij de grens van Turkije, die andere verwonden en waardoor sommige zelfs stierven. Shukri vertelt over Roemenië waar hij 5 dagen buiten op een balkon verblijft met alleen water. Eten kopen kan maar 3x zoveel meer dan normaal. Hoe zijn telefoon tijdens de reis kapotging en hij deze kwijtraakte in Duitsland en hoe hij daar door een vrachtwagen in de middle of nowhere werd achtergelaten. Er zou een auto komen die hem verder zou brengen naar Nederland maar die kwam niet. Na 24 uur en een verschrikkelijke, pikdonkere nacht in de regen, ellende en de wanhoop nabij, zag hij gelukkig iemand, die hem hielp, ophaalde en opving. En zo kwam hij in Nederland terecht. Shukri hoopt in Nederland een nieuw leven op te bouwen. Hij noemt de vriendelijkheid van de mensen, de mensen groeten je hier zegt hij. Het liefst wordt hij natuurlijk herenigd met zijn vrouw.  

Via de Vrijwilligerscentrale werkt hij nu sinds drie maanden als vrijwilliger, de eerste maand bij Inovum en nu al twee maanden bij Amaris. Hier geeft hij handmassages aan bewoners. Hij is dankbaar voor de opvang in Nederland en blij om iets terug te kunnen geven aan de maatschappij en mensen hier. Hij wil goed doen voor anderen, dat is zijn doel nu. Zijn ogen stralen als hij vertelt hoe hij de oudere mensen bij Amaris helpt. Voor hem is het geven van handmassage iets eenvoudigs want in Syrië behandelde hij als fysiotherapeut mensen met ernstige fysieke klachten, verlamming door beroertes, rug, nekklachten, klachten aan gewrichten etc. Shukri vertelt over een patiënt die hij in Syrië had, die halfzijdig verlamd was en alleen nog via een maagsonde gevoed kon worden. De patiënt was door vijf artsen eigenlijk al opgegeven toen Shukri de patiënt ging behandelen. Na 6 maanden en dagelijkse behandelingen begon de man beter te eten en zien en twee stappen zetten.  

Shukri is blij om de ouderen bij Amaris met de handmassages iets fijns te kunnen geven, maar het is frustrerend dat hij alle kennis die hij als fysiotherapeut heeft niet kan inzetten, omdat hij nog niet mag werken en nog moet afwachten of hij een verblijfsvergunning krijgt. Heel graag wil hij meer werken, dat dit nu nog alleen vrijwilligerswerk kan zijn, maakt hem niet uit, hij wil mensen helpen. Hij wil niet meer terug naar Syrië, naar zijn ‘oude’ leven. Hopelijk wordt het mogelijk om hier een bestaan op te bouwen en dan ook zijn oude beroep met al zijn kennis en ervaring uit te oefenen. Dat is zijn grootste wens!