Vrijwilligers VPTZ staan cliënten bij in hun laatste levensfase

‘Het komt ook voor dat de mensen gewoon je hand willen vasthouden’Eén van de genomineerde voor vrijwilligersorganisatie van het jaar was deze keer de Vrijwilligers Palliatieve Terminale Thuiszorg Gooi en Vechtstreek. Voor veel mensen is dit nog een onbekende organisatie. Wat doen zij precies?  

De Vrijwilligers Palliatieve Terminale Thuiszorg regio Gooi en Vechtstreek (VPTZ) biedt aanvullende hulp aan mensen die ongeneeslijk ziek zijn en die ervoor gekozen hebben om thuis te kunnen sterven. Momenteel zijn er 23 vrijwilligers actief via de VPTZ bij de mensen thuis. Zij zijn er voor de mantelzorgers en de cliënten zelf.  

Eén van deze vrijwilligers is Gerard van Weerdhuizen. “Een goede bekende raadde me aan om dit te gaan doen”, vertelt hij. “Terwijl ik helemaal niet uit de verzorging of medische wereld kom. Via de website heb ik contact opgenomen en heb ik me aangemeld. Je krijgt dan eerst een intake, om te kijken of het inderdaad iets voor je is. Hoe je het zou willen, hoeveel tijd je eraan kunt besteden; dat soort dingen. Dan krijg je een basiscursus die bestaat uit twee modules. Daarna kun je altijd nog vervolgopleidingen doen als je wilt, Dat is niet verplicht. En eens in de drie maanden komen we met alle vrijwilligers van Gooi en Vechtstreek samen, dat is nu online via zoom, om verhalen te delen en tips uit te wisselen. En als je vragen hebt of je zit ergens mee, kun je altijd de coördinator bellen. Inmiddels doe ik het al zes jaar en heb ik mijn eigen weg erin gevonden.”  

Heel intiem

Momenteel bezoekt Gerard van Weerdhuizen op twee middagen twee mensen die in hun laatste levensfase zitten. Op woensdagmiddag een mevrouw van 93 en op donderdag een mevrouw van 99. “Mensen zijn altijd blij als ik kom. De partner of mantelzorger heeft dan even tijd voor zichzelf. Bijvoorbeeld om zelf iets te ondernemen of om even te slapen op de dag. En dan ga ik bij de zieke persoon zitten en lees ik een boek bijvoorbeeld. Dat kan. Het komt ook voor dat de mensen gewoon je hand willen vasthouden. Dat is dan heel intiem. Het is heel verschillend en het zijn vaak kleine dingen. Ik wil gewoon goed doen, aan de mens. Waar gewenst of nodig is, geef ik ondersteuning en verlicht ik de mantelzorger. Wij doen alleen geen verzorgende of medische handelingen.” 

Het raakt me, maar ik word er niet verdrietig van 

Er komt veel samen in de laatste levensfase, vervolgt de Hilversummer, zo komt er ook veel familie over de vloer. “Soms vraagt een partner aan mij: ‘Wil je even met me praten?’ Mensen willen graag praten. Over van alles, over hun leven. Ze nemen je in vertrouwen. En dat kan ook. Discretie is daarin heel belangrijk. Het is heel privé. Ik ben er gewoon, ik luister en heb geen oordeel. Het raakt me, maar ik word er niet verdrietig van. ” 

 “Je komt natuurlijk bij mensen thuis. Ze laten je toe in hun leven, in hun eigen cocon. Zo kom je in allerlei werelden. Dat vind ik boeiend. Wat mij persoonlijk helpt, is dat ik niet bang ben voor de dood. Daarom kan ik dit ook doen, denk ik. Dat heb ik ook getraind. Eerst zag ik de dood als iets zwarts, een zwart gordijn. En dat gordijn heb ik steeds een stukje verder opengedaan, stukje voor stukje. En daarachter vormt zich dan een mooi beeld van een Japanse tuin.”   

Iets voor u?  

Het is prachtig vrijwilligerswerk om iemand bij te staan in de laatste fase van zijn of haar leven. Volgens Gerard van Weerdhuizen is dit vrijwilligerswerk iets voor iedereen die iets goeds wil doen, die tijd heeft en die een echt mensenmens is. Het geeft een fijn gevoel van waardering en het is ook iets sociaals. Meer weten of aanmelden kan via https://www.versavrijwilligerscentrale.nl/o/VPTZ-Gooienvechtstreek. 

auteur: Laura Calis

Dit interview heeft in december op de Gooi en Eembode online gestaan.

Met dank aan de Gooi en Eembode mogen dit interview ook op ons platform plaatsen.